Nowych ośrodków wypoczynkowych w Polsce nie buduje się prawie wcale. To pokazuje brak zaufania inwestorów do tego rodzaju działalności hotelarskiej. Podstawą rozwoju sektora ośrodków wypoczynkowych są zatem modernizacje i rozbudowy obiektów istniejących. Decydują się na nie te obiekty, których właścicielami są dawni pracownicy lub ajenci najemcy. I jedni, i drudzy wiedzą, że dobry OW może być lepszym biznesem niż średni hotel.
 Źródeł słabości wielu ośrodków wypoczynkowych (OW) trzeba szukać w filozofii lat, w których powstawały. Socjalizm nie przewidywał bytności w domkach czy pawilonach w sposób inny niż sezonowo-wypoczynkowy. Człowiek socjalistyczny miał w domku czy pokoju jedynie spać, a cały czas wolny miał spędzać na świeżym powietrzu na terenie ośrodka, nad wodą, w lesie lub w przypadku niepogody w świetlicy. Wczasy w ośrodku były luksusem, nie każdy mógł na nie pojechać. OW należały w różny sposób do Państwa, jako że prywatnych w ogóle nie było. A krytyka ośrodka wczasowego należącego do przedsiębiorstwa państwowego, w którym było się zatrudnionym kończyła się definitywnym brakiem skierowań na wczasy w latach kolejnych.
Efektem powyższych założeń i warunków jest spuścizna: maleńkie pokoje, w których mieszczą się dwa tapczaniki młodzieżowe, stolik turystyczny i dwa krzesełka. W wąskim przedpokoju stoi szafa, a nad tapczanikami wiszą dwie półki. Łazienka jest cudem ergonomii, bo na minimalnej przestrzeni zmieszczono: natrysk z foliową zasłonką, WC i umywaleczkę. Nad umywaleczką wisi lustro obowiązkowo ze szklaną półką. Na boku szafy jest instrukcja ppoż. i spis rzeczy w pokoju. U sufitu obowiązkowy żyrandol. Jeśli było to możliwe, pokoik miał balkon. Według tej samej filozofii budowane były domki w OW. Ciasne, małe, byle jakie.