 |
| Fot. wikipedia.org |
Marszałek Związku Radzieckiego Gieorgij Żukow, który 8 maja 1945 roku w Berlinie przyjął bezwarunkową kapitulację hitlerowskich Niemiec, w latach 60. XX wieku „dowodził” jako dyrektor hotelem Turist w Moskwie.
Hotel Turist, jeden z najnowocześniejszych wówczas moskiewskich hoteli został oddany do użytku w roku 1957, w związku z Międzynarodowym Festiwalem Młodzieży. Obiekt składał się z 7 pięciopiętrowych budynków mieszczących 2340 łóżek, zatrudniał 630 pracowników i nie prowadził samodzielnej działalności gastronomicznej.
Był to hotel typu miejskiego (podlegał Moskiewskiej Radzie Narodowej), który w okresie sezonu większość miejsc oddawał do dyspozycji biura podróży Inturist. W roku 1966 obsłużył ponad 68 tys. cudzoziemców, co dawałoby średnie dzienne wykorzystanie łóżek przez cudzoziemców na poziomie 8 proc. Jednak faktyczne wykorzystanie obiektu musiało być zdecydowanie wyższe.
Dlaczego?
System gospodarki nakazowo-rozdzielczej powodował wysoki stopień centralizacji ośrodków decyzyjnych, zarówno władzy państwowej, jak i gospodarczej, co pociągało za sobą dużą liczbę podróży służbowych. Ponieważ mieszkańcy Związku Radzieckiego rzadko korzystali wówczas z hoteli, można przypuszczać, że w ruchu krajowym obiekt pełnił funkcję hotelu „biznesowego”. Tym bardziej, że obiekt jest położony w dzielnicy Ostankino, w pobliżu terenów Wszechzwiązkowej Wystawy, czyli dzisiejszych targów Russian Exhibition Centre.
Zmodernizowany w latach 1980 i 2000 obiekt ma obecnie standard trzech gwiazdek i składa się z sześciu budynków z 680 pokojami oraz częścią gastronomiczną. W siódmym budynku funkcjonuje oddzielny obiekt - Oochebnick Hotel.
Gieorgij Żukow (1896-1974), jeden z najbardziej znanych radzieckich dowódców II wojny światowej. W roku 1939 zwycięsko pokierował obroną ZSRR przed japońską agresją nad rzeką Chałchin Goł w Mongolii. Cieniem kładzie się jednak to, że podczas 104 dni swojego dowództwa na Dalekim Wschodzie wydał 600 wyroków śmierci. Od czerwca 1941 roku dowodził podczas zwycięskich bitew, m.in. pod Moskwą, Stalingradem oraz operacji białoruskiej. Miał jednak na koncie także porażki, np. operację pod Rżewem i Wiaźmą. Pod koniec wojny kierował atakiem na Berlin. Według historyków ogromne straty poniesione przez Armię Radziecką (86 tys. zabitych – w tym 2,8 tys. Polaków oraz 280 tys. rannych) należy przypisać temu, że Żukow chciał opanować stolicę III Rzeszy w dniu 1 maja, czyli w... Święto Pracy.
Przyjmował kapitulację III Rzeszy w imieniu ZSRR. W roku 1946 został dowódcą wojsk lądowych ZSRR, jednak wkrótce został usunięty przez Józefa Stalina. Po śmierci Stalina został mianowany I zastępcą ministra obrony ZSRR. 26 czerwca 1953, pod kierownictwem Nikity Chruszczowa brał udział w aresztowaniu Ławrientija Berii. W latach 1955–1957 pełnił funkcję ministra obrony ZSRR. W 1956 był inicjatorem i organizatorom stłumienia rewolucji węgierskiej skierowanej przeciwko dominacji ZSRR i ustrojowi komunistycznemu. W 1958, po przegraniu walki o władzę z Nikitą Chruszczowem został wykluczony ze składu Komitetu Centralnego KPZR oraz odwołany ze wszystkich stanowisk i przeniesiony w stan spoczynku. W 1964, po dojściu do władzy Leonida Breżniewa częściowo odzyskiwał wpływy. W tym właśnie okresie Żukow kierował hotelem Turist.
Hotelarstwo w krajach socjalistycznych nie było traktowane jako poważna działalność gospodarcza, chociaż zagraniczna turystyka przyjazdowa była cennym źródłem pozyskiwania dewiz. Dlatego bardzo często kierowanie hotelem powierzano byłym działaczom partyjnym, wojskowym, czy służb bezpieczeństwa. Funkcję szefa hotelu traktowano jako rodzaj nagrody, czy lukratywnej „emerytury”. Poza tym obsadzanie zaufanych ludzi na kierowniczych stanowiskach w obiektach, które miały stały kontakt z cudzoziemcami, pozwało na kontrolę, inwigilację i ewentualnie pozyskiwanie współpracowników służb wywiadowczych wśród przyjezdnych zza „żelaznej kurtyny”. W lutym roku 1967 Żukow służbowo odwiedził Polskę, gdzie spotkał się z władzami i działaczami polskiego hotelarstwa, o czym informuje „Biuletyn Zrzeszenia Polskich Hoteli Turystycznych" nr 3/1967. W tym samym roku przeszedł zawał serca. Zmarł w czerwcu 1974 roku. W Związku Radzieckim lat 70. I 80. XX wieku uchodził za jednego z najwybitniejszych dowódców radzieckich. M.in. poświęcono mu 30–40 pomników. Zupełnie inny obraz Żukowa, przedstawił Wiktor Suworow, zbiegły do Wielkiej Brytanii agent wywiadu wojskowego ZSRR oraz pisarz. Z jego książek - „Żukow” i „Cień zwycięstwa” - wyłania się obraz Żukowa, jako dowódcy nieudolnego, zręcznie unikającego podejmowania decyzji i posługującego się bardziej zdolnymi podwładnymi. Według Suworowa Żukow miał tendencje do brutalnych zachowań i ordynarnego traktowania podwładnych. Podobno także szafował bez umiaru żołnierską krwią.
Na zdjęciach: Marszałek Gieorgij Żukow na białym koniu przyjmuje Paradę Zwycięstwa w Moskwie, w dniu 24 czerwca 1945 r. oraz hotel Turist w Moskwie.
|
